Sławięcice

Zbudowany w l.1864-9 w stylu neogotyckim z fundacji książąt Hohenlohe Oehringen. Murowany z czerwonej cegły ceramicznej, z kamiennym detalem architektonicznym. Fasada główna wieżowa. Portal główny z piaskowca, ostrołukowy, ze ślepą rozetą w tympanonie. W narożach nadproża herby rodu Hohenlohe i Prus. Trójnawowy, bazylikowy. Wnętrze otynkowane, pierwotnie bogato polichromowane.

Wybudowana w 1852 r. w stylu neoklasycystycznym. Spalona w 1945 r., odbudowana w 1952 r. Murowana z cegły, otynkowana z motywem płaskiego boniowania. Założona na planie prostokąta, dwukondygnacyjna. Dach naczółkowy, kryty dachówką. Na osi głównej płaski ryzalit mieszczący wejście ujęte dwiema kanelowanymi półkolumnami. Ponad drzwiami płycina z zapisaną cyframi rzymskimi datą 1852.

Zbudowany ok. połowy XIX wieku. Wzniesiony na planie wydłużonego prostokąta, murowany z cegły, otynkowany. Część środkowa (spichlerz) dwukondygnacyjna, o kondygnacjach oddzielonych gzymsem. Dwie części boczne parterowe. Wszystkie nakryte dachami dwuspadowymi, pokrytymi dachówką.

Wzniesiona w 1800 r.  Altana wolnostojąca, na planie prostokąta, dwukondygnacyjna, tzw. Chatka syberyjska. Drewniana, o konstrukcji zrębowej, kryta dachem namiotowym. Z dwoma wejściami, na parterze i na piętrze, które obiega galeryjka, na którą wiedzie drabina. Okienka na parterze prostokątne, na piętrze zamknięte łukiem odcinkowym.

Wzniesiony około 1930 r., neobarokowy. Wolnostojący, dwukondygnacyjny, podpiwniczony, wzniesiony na planie kwadratu z ryzalitami. Murowany z cegły, otynkowany. Dach mansardowy, kryty blachą. Fasada główna pięcioosiowa, na wysokim cokole, z trójosiowym ryzalitem na osi głównej, ujętym parą płaskich pilastrów, zwieńczonym przyczółkiem zamkniętym łukiem odcinkowym. W elewacji północnej ryzalit trójosiowy z wejściem głównym, zwieńczony szczytem. W elewacji południowej ryzalit dwuosiowy. Od wschodu przylega do niego parterowa przybudówką o ściętym narożu, stanowiąca podstawę balkonu. Od zachodu taras wieloboczny, z balkonem powyżej, wspartym na pięciu kolumnach. W dachu lukarny zamknięte półkoliście.

Zbudowany ok. 1830 r. w stylu późnoklasycystycznym, założony na planie prostokąta. Parterowy, murowany, kryty dachem naczółkowym. Usytuowany na osi belwederu.

Zbudowany w 1802 r. w tradycjach barokowych. Złożony z prostokątnej części środkowej przeprutej w przyziemiu i czterech cylindrycznych wieżyczek w narożach. Trójkondygnacyjny, kryty dachem kopulastym.

Pałac, późnoklasycystyczny, usytuowany na nieznacznym wzniesieniu w otoczeniu rozległego parku założonego w stylu angielskim. Pierwotnie piętrowy, wzniesiony na rzucie trzech prostokątów połączonych galeriami, obecnie w ruinie. Pałac figurował w rejestrze zabytków pod nr rej. 832/64 z 21.04.1964 i decyzją Ministra Kultury został skreślony z rejestru. Jedynym reliktem pierwotnej budowli jest przylegający niegdyś do elewacji bocznej pałacu trójosiowy, filarowo-kolumnowy portyk z półkoliście występującym belkowaniem wspartym na korynckich kolumnach i filarach. Kapitele o fantazyjnej ornamentyce, wzbogacone głowami lwów podtrzymujących w pyskach festony kwiatowe.

Wolnostojący, wzniesiony na planie wydłużonego prostokąta, murowany z cegły, otynkowany. Dach naczółkowy kryty blachą. Większa część pierwotnych otworów prawdopodobnie zamurowana.

Pozostałość po obozie koncentracyjnym, wzmiesiony w 1942 r. Mieści piec krematoryjny. Wzniesiony na planie wydłużonego prostokąta, parterowy, kryty dachem dwuspadowym o niskim kącie nacyhlenia połaci. Otwór wejściowy i okienne otwarte, okratowane.  Na zewnętrznej ścianie budynku, pośrodku, kamienna tablica z napisem "Miejsce uświęcone krwią poległych za wolność"

Budynek dawnej elektrowni dworskiej zbudowany w połowie XIX w. przez F. A. von Hohenlohe. Założony na rzucie litery „L”, dwukondygnacyjny, podpiwniczony. Murowany z cegły, otynkowany. Kryty dachami ceramicznymi. Elewacja parteru z cegły licówki, w drugiej kondygnacji mur szachulcowy.

Zbudowany w latach 1792-1834 sztuczny szlak żeglugowy łączący Śląsk z Prusami poprzez Odrę i port w Koźlu. Posiadał 18 śluz dla pokonania łącznej różnicy poziomu wód kanału ok. 49 m. Kanał był obsadzony drzewami, które rosną do dziś. Od początku swego istnienia kanał wzbudzał podziw i zainteresowanie dla swoich nowatorskich rozwiązań technicznych i walorów krajobrazowych. Konkurencja gwałtownie rozwijającego się transportu kolejowego oraz trudności w utrzymaniu kanału przyczyniły się do decyzji o jego częściowym zasypaniu i przebudowie. Obecnie zachowały się jedynie fragmenty tego kanału z sześcioma śluzami wpisanymi do rejestru zabytków (nie wszystkie istnieją).

Zespół budynków dawnego szpitala przeciwgruźliczego, zbudowanego z fundacji księcia Hohenlohe w 1884 r. Budynki murowane z cegły, nietynkowane, ze skromnym detalem architektonicznym, podpiwniczone, dwukondygnacyjne.